Polskie aparaty
Przed II wojną światową nie było znaczącego zakładu produkującego aparaty, na którego tradycji można było się oprzeć. W Polsce w okresie powojennym produkowano niewiele typów aparatów fotograficznych. Konstruowane od nowa powstawały bez potrzebnego doświadczenia. W 1954r. w Warszawskich Zakładach Foto-Optycznych uruchomiono produkcje amatorskiego aparatu pod nazwą Start. Skonstruował go zespół inżynierów pod kierownictwem Janusza Jirowca i Tadeusza Lisowskiego. Była to lustrzanka dwuobiektywowa o klatce 6/6. Obiektywy EUKTAR wyliczył Jan Matysiak, a migawkę odwzorowano z rosyiskiego aparatu Lubitel. Kolejnymi modyfikacjami były: aparat Start II , Start B, Start 66 i Start 66S. Start B był eksportowany pod nazwą NOCO-flex W 1982r. zrezygnowano z wytwarzania aparatów Start. W 1957 roku uruchomiono produkcję aparatu pod nazwą Fenix I na film 135, o klatce 36/24 (typ Leica.). Skonstruowano do niego dalmierz i nazwano Fenix II. Obydwie wersje ulepszono i otrzymały nazwy Fenix Ib i Fenix IIb. Kolejnym aparatem, który miał być następcą Fenixów był prototyp pod nazwą Zefir, jednak nie wszedł do produkcji. W tym samym roku powstał prosty aparat dla młodzieży pod nazwą Druh 6/6, bakelitowy. W 1961r. zaczęto wytwarzać aparat Alfa o wyjątkowym, niespotykanym kształcie. Opracowali go plastycy Krzysztof Meisner i Olgierd Rutkowski z warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. W połowie lat 60 rozpoczęto produkcję młodzieżowego aparatu Ami. W tamtych czasach Polska należąca do RWPG powinna była rozwijać przemysł produkujący powiększalniki, a aparaty były domeną NRD i ZSRR i stamtąd miały być sprowadzane. Ponieważ polskich aparatów było niewiele, dlatego każdy z nich ma wartość kolekcjonerską.
W oparciu m.in. o publikację. Marek Maszczak, Polski sprzęt fotograficzny z lat 1954-1995 w zbiorach Muzeum Historii Fotografii w Krakowie, Kraków 2006.